Przejaw geniuszu :DDDDDDDDD

Kocham krewetki.

Małże, ośmiorniczki, kraby i inne - kontrowersyjne, bo z oczami - też kocham. Jeść kocham :DDDDDDDD

Dlatego dziś wynalazek popełniony kilka dni temu w kilka minut, w przypływie łakomstwa :D

Należy wydobyć z czeluści zamrażarki opakowanie krewetek - dużych, najlepiej tygrysich. Wziąć dwie kromki chleba, posmarować cienko masłem i włożyć do nagrzanego piekarnika.

Na patelni rozpuścić kawałeczek masła. Tylko rozpuścić - nie może się rumienić. Włożyć na nie bardzo duży ząbek czosnku (pokrojony w cieniutkie plasterki) i przez chwilę dusić. Wrzucić nasze śliczne, różowiutkie skorupiaczki i pół kostki rosołu z kury (danie jest naprawdę wynalazkiem - prawdopodobnie kiedyś ewoluuje :DDDDDD). Znowu chwilkę dusić i posypać dużą szczyptą bazylii (pietruszka by się też przydała, ale akurat nie miałam - jedenasta wieczorem nie jest dobrą godziną na bieganie do sklepu), a potem szczyptą tymianku. Dać znowu malusieńki kawałeczek masła i sporą szczyptę pieprzu cajeńskiego.

Teraz należy wyłączyć gaz i dać odpocząć krewetkom w sosiku, który się utworzył w czasie duszenia.

Wyjąć z piekarnika delikatnie przyrumieniony chleb. Na dwa talerzyki wyłożyć raczki, oblać je pachnącym soskiem i położyć obok grzanki z chleba. Potem, pomagając sobie paluchami, pożreć w miłym towarzystwie (na przykład męża) maczając chleb w lekko pikantnym sosie.

A na koniec, chyłkiem udać się do kuchni, i wspomagając się kolejną kromeczką chleba, wylizać patelnię :DDDDDDDDD

Smacznego :DDDDDDDDD

 Tym razem zdjęcia mojego Męża - nie dał mi zrobić foty - za ładne były :DDDD W dodatku mało brakowało, a nie pozwoliłby nam zjeść  -  nie mógł rozstać się z modelkami :DDDDDDDD

Szabelek

Wiecie co to szabelek?

Eeeeeeeeeee - chyba niewiele osób (spoza Wielkopolski) wie, że to ................ fasolka szparagowa :DDDDDDDDDDDDDDDD 

My lubimy szabelek szaleńczo. Na przykład taki „po polsku" czyli z tarta bułeczką: pachnącą i chrupiącą. Albo taki młodziusieńki - w zupie jarzynowej. Albo..........

Albo zapiekany. Ale nie pod beszamelem, choć i taki jest pyszny, tylko pod serem.

W celu spożycia fasolki należy udać się na targ lub w inne miejsce, gdzie wspomniana bywa obiektem handlu detalicznego i nabyć ją w ilości niemal hurtowej (w przypadku rodziny autorki niniejszego bloga oznacza to jakieś trzy kilogramy - czyli potężna siata). Przynieść do domu i z pełnym poświęceniem, nie zważając na zniszczony manicure i ściskającą człowieka za gardło wściekłość (wywołaną bezradnością na widok upiornie wielkiej góry warzywa) obcinamy końcówki.

Gotujemy jak zwykle. U mnie jak zwykle oznacza tyle, że dodaję do gotowania kurkumy, oleju, imbiru itd.

W czasie kiedy fasolka osiąga pożądany przez nas stan jadalności ( nie może być za miękka, bo po wyjęciu z piekarnika rozleci się) mieszamy kawałek miękkiego masła z czosnkiem.

Wyjmujemy fasolkę z wrzątku, umieszczamy ją w brytfannie albo innym żaroodpornym naczyniu i obficie okładamy serem: jakim kto lubi - mozarellą albo jakimś dobrym żółtym - wolna wola, a na sam wierzch, w wilu miejscach rozkładamy nasze czosnkowe masło. I zapiekamy.

Poddajemy rodzinę odpowiednio długim torturom węchowym, a potem empirycznie sprawdzamy jak pyszny potrafi być najzwyklejszy w świecie.......... szabelek :DDDDDDDDDDDD

Prościzna, a jaki pyszny :DDDDDDDDDDDDD

Czym to jeść?

Zębami - wiem :DDDDDDDDDD

Wpadłam biegiem do sklepu, złapałam to co było pod ręką czyli to co widać powyżej i poleciałam dalej. 

Wszystko przez bolący ząb. Właściwie , to nawet nie boli tak bardzo  - bolał mnie raczej stres związany z koniecznością wizyty u Mojej Dentystki czyli Sylwii, świętej zresztą kobiety, anioła można by rzec z wiertarką w dłoni :DDDDDDDD Sylwia "wetknęła" mnie między innych pacjentów i musiałam się spieszyć.

Wpadłam do domu jak perszing, pokroiłam warzywka: marchew, paprykę (w trzech kolorach, ale tylko dlatego żeby było ładniej), cukinie, pomidorki, młodą cebulkę i wywlokłam, z niejakim trudem, woka. Zadanie to nie należy do najłatwiejszych, zwłaszcza jeśli człowieka boli paszcza, a rzeczony garnek swoje waży, bo żeliwny jest. Podobno jest nieprawdziwy, bo prawdziwy ma być ponoć z blachy, ale mam to w nosie i mam żeliwnego woka :DDDDDDDD Też  się nadaje :DDDDDD

Rozgrzałam olej i wrzuciłam cebulkę - zaczęła skwierczeć z bólu - a co - sama mam cierpieć?  Cebula niech też sobie trochę pocierpi :DDDD Potem marchew w dużych kawałkach - lubię duże kawałki w jedzeniu - lubię jak mam co gryźć. Nawet jeśli instrument do gryzienia trochę właśnie boli. Potem: papryka, cukinia, czosnek. I tandoori masala. A jak nie ma na półce, to pieprz cajeński, albo curry, albo wszystko razem  - co kto lubi :DDDD

Podusiłam trochę to wszystko i przyszedł czas na pomidorki. Pachnące, czerwoniutkie........... Mmmmmmmm. I wielką garść zielonej pietruszki. Potem tymianek i kurkuma, albo zioła prowansalskie i kurkuma. Znowu - co się lubi :DDDDD I łyżeczkę masła na sam koniec.

A na koniec buła w jedną dłoń, a łyżka w drugą i wsuwamy nie przejmując się niczym: kaloriami, odchudzaniem i bolącymi zębami :DDDDDDDDDDDD

Ten eintopf (czyli potrawa jednogarnkowa), powstał daaaaaaaaawno temu. Mój Dziadek przyniósł kiedyś  z ogrodu młodziusieńkie cukinie i zażądał od Babci przyrządzenia tychże na kolację. Pierwszego dnia były cukinie z cebulką i mruczącym, zadowolonym Dziadkiem, ale potem wędrowały do tego wszystkie dziadkowe twory działkowe, bo uznałyśmy z Babcią, że to nudne jest i dostałam wolną rękę we wrzucaniu wszystkiego co mi do głowy przyszło.

Już jako dorosły człowiek dowiedziałam się, że szczególnie odkrywcza nie byłam, bo danie to swobodna wersja ratatouille :DDDDDD Tyle, że moja wersja jest duszona, a nie smażona i zawiera marchewki :DDDDDD

Smacznego :DDDDDDDD

Jogurtowe ciasto Ani

Ania jest osobą zawsze energiczną i zawsze uśmiechniętą - no, prawie zawsze, ale mnie zawsze będzie się kojarzyć właśnie tak: burza rudych loków i uśmiech od ucha do ucha :D

Pewnego razu, w ataku głupawki, wyśpiewywałam przedwieczną piosenkę o najłatwiejszym cieście w świecie, którego nic a nic się nie gniecie. W miejsce, w którym była mowa o składnikach, wstawiałam la la la la la , bo zapomniałam słów :DDDDDD

Wszyscy mieli mnie już dość - bezskutecznie próbowałam sobie przypomnieć tekst, będący dokładnym przepisem na całkiem niezłe ciasto :D I wtedy wpadła, jako anioł z nieba, Ania i ryknęła: O, śpiewasz o jogurtowym :DDDDDDD I podała mi przepis :DDDDDDDDD

Dziś zobaczyłam śliwki na straganie: śliczne, fioletowe z niebieskim nalotem i złote w środku....... I zapragnęłam placka drożdżowego ze śliwkami. Jest tylko jeden problem: nie umiem piec :D Naprawdę nie umiem piec ciast. No, może kilka, ale naprawdę niewiele i to tylko te, które są naprawdę idiotycznie proste. 

Poprosiłam Anię znowu o przepis i upiekłam sobie ciasto jogurtowe ze śliwkami. 

W roli głównej wystąpiły dziś śliwki, ale może być każda inna diva co spadła z drzewa. W pozostałych rolach występują: 2 jajka, 2 i pół szklanki mąki, 1 szklanka cukru i cukier waniliowy, szklanka jogurtu (albo innego mlekopochodnego napoju) i pół szklanki oleju. Statystują 2 łyżeczki proszku do pieczenia, cynamon, imbir, kurkuma.

Umieścić wszystkich aktorów drugiego planu i statystów w misce i potraktować ich mikserem, ale olej dodać na końcu. Kurkuma (wymysł własny - niekonieczny) zapewni śliczny żółciutki kolor. Przelać tę mieszaninę do foremki (masło i bułka tarta), a na wierzchu ułożyć śliwki. Wstawić do piekarnika (170 stopni na 45 minut - około - szturchać patykiem - nie oddaje :DDDD). Poczekać cierpliwie, a pod koniec oczekiwania wykonać sobie herbatkę.

Gdyby nie mój kompletnie nieprzewidywalny piekarnik, pokazałabym ciasto w całości - niestety - dzisiejsza diva wyglądała jakby nadużyła solarium. 

Ale nic to - i tak wszystko zostało pożarte w mgnieniu oka - dziękuję Aniu - było pyszne :DDDDDDD

A tu dokładny tekst piosenki Pani Alicji Woy - Wojciechowskiej, którą zapomniałam:
Żeby w domu było miło, tak, tak, tak,
Żeby coś dobrego było, tak, tak, tak,
By pachniało wakacjami, tak, tak, tak,
Zrobię ciasto ze śliwkami, tak, tak, tak.

Szklankę mąki, cukru szklankę,
Zaraz wsypię do miseczki,
Potem proszku do pieczenia,
Dodam jeszcze dwie łyżeczki,
I dwa jajka i na koniec
Roztopionej margaryny
I zamieszam tylko tyle,
By się razem połączyły.

Najłatwiejsze ciasto w świecie, tak, tak, tak,
Nic, a nic się go nie gniecie, tak, tak, tak,
Ty potrafisz także upiec, tak, tak, tak,
Nawet, gdy nie jesteś zuchem, tak, tak, tak.

Teraz śliwki poukładam,
W natłuszczonej tortownicy
I do pieca włożę ciasto
Na około pół godziny,
A gdy będzie już gotowe,
Znaczy chrupkie i rumiane,
To zaproszę koleżanki,
Babcię, dziadka, tatę, mamę.

Najłatwiejsze ciasto w świecie, tak, tak, tak,
Nic, a nic się go nie gniecie, tak, tak, tak,
Ty potrafisz także upiec, tak, tak, tak,
Nawet, gdy nie jesteś zuchem, tak, tak, tak.

Sezon śliwkowy

Ogłaszam za OTWARTY :DDDDDD

A z tej okazji upiekłam ciastko wg przepisu Ani. Ale jeszcze siedzi w piekarniku :DDDDDDD

Uaktualnienie...

... miętowej herbatki - Agata  - specjalnie dla Ciebie :DDDDDDDDDDDD

Pipki

A dokładniej: gęsi pipki :DDDDDDDDDD

Spokojnie - w gęsich pipkach nie ma nic, absolutnie nic, nieprzyzwoitego :DDDDDDDDDDDDD 

Pipek, to ..... żołądek :D W oryginale: gęsi. W mojej wariacji zwykle indyczy, bo u nas gęsich nie uświadczysz :DDDDDDDDD

Gęsie pipki, to potrawa żydowska (mój Dziadek uwielbiał jeść i często prosił Babcię o przygotowanie tej czy innej potrawy kuchni żydowskiej - uwielbiał rybę po żydowsku i bez niej nie było Wigilii), a sprowokowana zostałam lekturą bloga Oli. Nie robię wprawdzie, już od dawna czulentu, bo moja Rodzina nie cierpi pęczaku, ale nie mogę przecież rezygnować ze wszystkiego co lubię :DDDDDDD

Żeby zrobić pipki należy udać się do sklepu w celu nabycia tychże. Nie należy wszakże żądać od Pań Ekspedientek pipek, bo można zaliczyć usunięcie naszej osoby z punktu handlowego :DDDDDDDD Nabywamy kilo świeżutkich indyczych żołądków, a do kompletu kupujemy kilogram pachnącej, złotej cebuli, oraz potężny łeb czosnku. Potrzebne będą też: miód, ostre przyprawy - głównie imbir i pieprz cajeński, oraz majeranek lub tymianek. Jeśli stan zapasów kuchenych nie opiewa powyższych - należy nabyć.

W domu zakładamy fartuch, uzbrajamy się w ostry nóż i przystępujemy do dzieła dzieląc nasze żoładeczki na dwie połówki, bo zwykle są sprzedawane w postaci takich "skrzydełek". Cebulę kroimy byle jak, czosnek możemy sobie nawet zostawić w łupach, jak nam się go nie chce obierać.

Teraz rozgrzewamy w ciężkim rondlu (ja to robię w brytfance albo w żeliwnym woku) olej. W zasadzie powinien być smalec, a nawet gęsi smalec, ale jego smak jest tak bardzo charakterystyczny,  że wiele osób odmówi spożycia potrawy. Na silnie rozgrzany tłuszcz wrzucamy żoładki i rumienimy je - powinny się ściąć. Teraz wrzucamy cały kilogram cebuli i rumienimy ją razem z żołądkami, a potem dorzucamy czosnek. Lubię zostawić na nim łupy: w nich jest najwięcej zapachu. Zalewamy wszystko niewielką ilością zimnej wody i solimy. Przykrywamy i dusimy długo. Bardzo długo, bo wszelkie wątpia są uparte i tylko długotrwałym szantażem termicznym jesteśmy w stanie zmusić je do zmięknięcia :DDDDDD 

Po około 3 godzinach, zaglądamy do naszych pipków. Wyławiamy je z gęstego, szarobrązowego i pachnącego sosu i kroimy w mniejsze kawałeczki i  wkładamy je tam na powrót. Dodajemy ciut soku z cytryny, a potem, opcjonalnie, tymianek lub majeranek. Oryginalnie jest majeranek - duuuuuuuuużo, ale ja wolę tymianek. Wkładamy pól łyżeczki miodu i masę czarnego pieprzu (lub cajeńskiego) oraz trochę imbiru. Dusimy jeszcze przez moment, a potem uzbrojeni w garnek kaszy lub ziemniaczków, kiszone ogóreczki albo inne warzywo, spożywamy nasze, długo wyczekiwane pipki, z dziką rozkoszą :DDDDD

Smacznego :DDDDDDDD