Własnymi rękami.......

...... śniadanie zrobione przyjemnie jest spożyć o poranku.

Od A do Zet zrobione własnymi rękami.

Przepis? Proszę bardzo.

Wziąć gliny szamotowej (lub jakiejkolwiek innej) solidną pecynę i wywrzeć na nią presję. Presja w tym przypadku polega na użyciu siły fizycznej oraz, bo to przecież śniadanie, narzędzi kuchennych - w tym wypadku wałka do ciasta.

Ugnieść glinę starannie, wyciskając z niej wszelkie powietrze - nie może łapać tchu, bo się później wypiek nie uda (mówiąc krótko, za to całkiem poważnie: wybuchnie :DDDDDD). Przypomnieć sobie jak się robi makaron i w taki sam sposób jak ciasto makaronowe potraktować wałkiem glinę. Teraz przyjrzeć się jej z uwagą i czułością i nadać plackowi kształt talerza, posługując się przy tym nożem kuchennym albo dowolnym innym narzędziem zakończonym ostrzem lub szpikulcem. 

Teraz należy glinie dać odpocząć. Kiedy osiągnie stan wióra, wsadzić do pieca, rozgrzać do należytej temperatury (w tym wypadku, pod hasłem "należyta temperatura" rozumiemy 800-900 stopni Celsjusza) i upiec na twardo. Ostudzić, wyjąć z pieca, analogicznie do jadalnych wyrobów natury kuchennej, polukrować ulubionym szkliwem ku ozdobie i na powrót wsadzić do pieca na chwilkę i podgrzać do (co najmniej) 1080 stopni Celsjusza. Jak widać talerz i jedzenie powstają niemal identycznie i służą do jedzenia :DDDDDDD

Kiedy naczynie ostygnie położyć na nim coś dobrego i trzymając nogi  w słońcu, a w dłoni kubek z herbatą Earl Gray lub inną, spożyć śniadanie;DDDDDD 

O tym co spożyć, gadałam kilka dni wcześniej z Agatą: podała składniki i narobiła mi takiej ochoty, że na talerzu spoczęło to:

Na powyższym zdjęciu, na świeżo i osobiście upieczonym talerzu, widnieje: roszponka (może być inna sałata), dojrzała, ociekająca słodyczą gruszka, ser pleśniowy, kapary, prażone, pachnące orzechy włoskie oraz ziarna granatu (nie musi być granat - mogą być maliny, albo truskawki w plasterkach, albo czerwona porzeczka, albo co tam kto lubi, tak sobie myślę). Scalić należy ten misz-masz soskiem umerdanym z dobrej musztardy i miodu i spożyć radośnie :DDDDD

Smacznego :DDDDDDD

Skumbria w tomacie czyli list do Męża (mojego, ale cudzy mężowie też mogą sobie to przeczytać)

Kochany - w kuchni, na stole, leżą: włoszczyzna, puszki z pomidorami, cebula, czosnek oraz cukinia. Leżą także dwie puszeczki ze wspomnianą skumbrią, którą zapewne znasz z wierszyka, ale zapewne nie identyfikujesz jej jako makreli.

SKUMBRIA = MAKRELA

MAKRELA = SKUMBRIA

Mój Chłopeczku Roztomiły - najpierw obierz kilka cebul (mogą być 4 bardzo duże lub 8 małych - jedne i drugie znajdziesz w wiadomym Ci miejscu) i łeb czosnku (w celu zapobieżenia ronieniu łez krokodylich, możesz udać się do swojej ukochanej kanciapy i zaopatrzyć oczy w okularki ochronne - te do obróbki drewna i metali, albo możesz wspomóc wzrok, zakładając okularki na basen). 

W woku rozgrzej olej lub oliwę, wrzuć w niego pokrojoną cebulę i duś, aż zmięknie i delikatnie zbrązowieje. Wtedy wsyp do niej kminek MIELONY, a następnie pokrojony dość grubo czosnek. Umieść tam także obie puszki makreli czyli skumbrii. Przykryj powyższe i duś.

Smaż - w sensie poddawaj obróbce cieplnej bez pokrywki.
Duś - w sensie poddawaj obróbce cieplnej pod przykryciem, najlepiej na nieco zmniejszonym strumieniu gazu.

Teraz obierz włoszczyznę: całą. Pokrój następnie wszystkie pozostałe po obieraniu warzywa na półplasterki lub nieco drobniej, ale nie musisz. Wrzuć do cebuli w woku i duś dalej. Umyj też (wszystkie warzywa umyj) cukinie i także pokrój ją w dość grube pół plasterki. Także umieść ją w woku i duś. Wszytko musi zmięknąć - testuj marchewkę empirycznie - doustnie. Plastry opatrunkowe są w środkowej szufladzie kuchennego kredensu.

Znajdź na półce z przyprawami i po kolei dosypuj:

imbir,

chilli,

sól,

bazylię (wsyp dużo),

tymianek (nieco mniej niż bazylii),

kurkumę (nie nabieraj paluchami, bo zostaną żółte po wieki wieków amen),

dużą łyżeczkę miodu lub melasy i duś ten nabój dalej. Teraz znowu wsyp chilli ciut, ciut soli. 

W tym momencie otwórz 3 puszki pomidorów. Wylej je do miski i łapą - NIE MIKSEREM - rozgnieć je na drobniutko, a następnie wlej do woka z warzywami, których nie zdążyłeś, mam nadzieję, przypalić. 

Teraz uzbrój się w cierpliwość i daj się tej całej mieszaninie zbratać w woku, a sam wstaw w garnku wodę na makaron - tagliatelle - też leży na stole. Wlej do wrzątku olej i posól go. Nie będę opisywać procedury gotowania makaronu, bo umiesz to doskonale zrobić sam (o ile w czasie gotowania nie zadzwoni telefon lub nie siądziesz przy komputerze - proszę omijaj gotując te dwa urządzenia - przypomnij sobie naleśniki Wujka). 

Jeśli ugotowałeś już makaron, to przelej go chłodną wodą, bo będzie w środeczku gotował się dalej i zrobi się miękki czyli taki jakiego bardzo nie lubisz.

Zajrzyj do sosu w woku. Zamieszaj. Wsyp szczyptę tymianku, włóż łyżeczkę masła, wrzuć rozgnieciony ząbek czosnku i dosalaj. PARTIAMI i próbuj, bo łatwo to przesolić.

Jeśli jeszcze mnie nie będzie, a będziecie bardzo głodni, to, proszę, nie czekajcie na mnie i jedzcie.

Kocham Cię :) Smacznego :)

Twoja Żona :D

Miska soczewicy

Żeby spożyć wyżej wspomnianą, biblijną potrawę należy udać się do sklepu, który posiada ją w swojej ofercie handlowej.

Zasuwając między półkami z koszyczkiem, trzeba do niego wrzucić, prócz pół kilograma czerwonej lub czarnej soczewicy, kilka rubinowych pomidorów, złotą cebulę, pęczek szmaragdowej pietruszki. Kierując kroki w stronę kasy należy jeszcze wykonać błyskawiczny rachunek sumienia z posiadanych przypraw i zastanowić się czy posiadamy w zasobach kredensowych kamun (kmin rzymski czyli).

Wpadamy do domu. Przypominamy sobie biblijny potop i sprawiamy go soczewicy - najpierw na sicie, a potem zalewając ją wodą (co najmniej raz tyle wody co ziarna) w garze. Następnie odpalamy ognie piekielne i, od czasu do czasu, machamy w garnku warząchwią lub innym narzędziem - uważamy, bo jak wody oszczędzimy, to potrawa będzie chciała się przypalić.

W czasie gdy soczewica się gotuje sprawiamy kęsim cebuli i pomidorom czyli siekamy złotą cebulę, dusimy ją na oleju (albo na masełku - tak pyszniej, ale niekoniecznie dietetycznie :D), a następnie wrzucamy do niej pokrojone rubinowe pomidorki. Dorzucamy ciut kamunu (uwaga - nie każdy lubi - zamiast kamunu można dać mielonego kminku), pieprzu kajeńskiego, czosnek (dowolna ilość - jak się lubi - jak wszystkiego zresztą), szczyptę soli, ciut bazylii suszonej, ciut tymianku. 

Jak się nam to wszystko ślicznie udusi, to wlewamy toto do miękkiej soczewicy i poddajemy dalszemu działaniu temperatury. Nie musi być strasznie długo, ale fajnie jak soczewica zacznie się nam już rozpadać (czarna raczej nie zacznie, bo jest niełuskana, ale musi być bardzo miękka). Teraz próbujemy i jeszcze raz próbujemy. Wzdychamy z zachwytem. Doprawiamy jeszcze tylko odrobiną czosnku i soli, a na koniec wrzucamy szmaragdy w postaci dużej ilości siekanej pietruszki. 

Nalewamy na talerz, a jak jesteśmy bardzo łakomi, to sobie jeszcze wkładamy do talerza solidną łyżkę śmietany lub dobrego jogurtu. 

A potem już tylko sobie jemy i wzdychamy, i wcale nie dziwimy się Ezawowi, że za miskę takiego skarbu oddał pierworództwo temu cwaniakowi Jakubowi :DDDDDDDDDD

p.s.: Powyższa zupa jest spożywana powszechnie w Egipcie pod nazwą wdzięczną i wiele mówiącą: siorba ads :D

p.s. 2: Soczewica jest u nas sprzedawana w opakowaniach półkilogramowych i taka ilość zupełnie wystarczy na obiad dla rodziny cztero-, pięcioosobowej - nawet jeszcze zostanie (chyba, że gotujemy dla dwóch osób, to mamy solidny obiad na dwa dni). I jest już tak przygotowana, że nie trzeba jej już moczyć przed gotowaniem.

Gruszki na wierzbie

A może jednak nie?

Może uda mi się częściej pisać na tym blogu? Mam taką cichutką nadzieję, że robota całkiem mnie nie przytłoczy :)

A na dobry początek mam dziś właśnie gruszki. Nie przetworzone wprawdzie, ale jako jadalne tutaj będą na miejscu :D

Tę michę dostałam od Kasi Ponieckiej - fajna prawda? Trzymam w niej zwykle jabłka, ale gruszkom bardziej w niej do twarzy :D
 

Wynalazczość :D

Skończyłam krewetkami i zaczynam od tychże :D

Należy zapomnieć, że czas jakiś temu nabyło się wspomniane i ukryło się je w zamrażarce. Należy popracować w ogródku i zgłodnieć.

Udusić cebulkę na maśle lub na oleju. Dać ciut kminku mielonego, a potem imbiru, cayenne i czosnek - dużo czosnku. Dusić i delikatnie osolić, bazylii dać i świeżej pietruszki. Otworzyć puszkę pomidorów  (takie w całości najlepsze) i rozgnieść je łapą - nie wiem dlaczego, ale takie najlepiej smakują. Tymiankiem to wszystko obsypać, a potem wrzucić duże krewetki.

Niech się chwilę duszą milutko, a w tym czasie kromeczki chleba cienko posmarować masłem  i wstawić do gorącego piekarnika. Wyjąć jak tylko zaczną się rumienić, nakładać na nie krewetki z soskiem i przykrywać wszystko kołderką z sera  - w lodówce miałam tylko żółty, ale jak wynalazki, to wynalazki - próbować można wszystkiego. 

Wstawić do gorącego piekarnika i zapiec. 

A potem pożreć :DDDDDDDDDDD Czuć się świetnie i nie myśleć o dodatkowych centymetrach w biodrach :DDDDDDDDDD  Nie warto :DDDDDDDDDDDDD

Przejaw geniuszu :DDDDDDDDD

Kocham krewetki.

Małże, ośmiorniczki, kraby i inne - kontrowersyjne, bo z oczami - też kocham. Jeść kocham :DDDDDDDD

Dlatego dziś wynalazek popełniony kilka dni temu w kilka minut, w przypływie łakomstwa :D

Należy wydobyć z czeluści zamrażarki opakowanie krewetek - dużych, najlepiej tygrysich. Wziąć dwie kromki chleba, posmarować cienko masłem i włożyć do nagrzanego piekarnika.

Na patelni rozpuścić kawałeczek masła. Tylko rozpuścić - nie może się rumienić. Włożyć na nie bardzo duży ząbek czosnku (pokrojony w cieniutkie plasterki) i przez chwilę dusić. Wrzucić nasze śliczne, różowiutkie skorupiaczki i pół kostki rosołu z kury (danie jest naprawdę wynalazkiem - prawdopodobnie kiedyś ewoluuje :DDDDDD). Znowu chwilkę dusić i posypać dużą szczyptą bazylii (pietruszka by się też przydała, ale akurat nie miałam - jedenasta wieczorem nie jest dobrą godziną na bieganie do sklepu), a potem szczyptą tymianku. Dać znowu malusieńki kawałeczek masła i sporą szczyptę pieprzu cajeńskiego.

Teraz należy wyłączyć gaz i dać odpocząć krewetkom w sosiku, który się utworzył w czasie duszenia.

Wyjąć z piekarnika delikatnie przyrumieniony chleb. Na dwa talerzyki wyłożyć raczki, oblać je pachnącym soskiem i położyć obok grzanki z chleba. Potem, pomagając sobie paluchami, pożreć w miłym towarzystwie (na przykład męża) maczając chleb w lekko pikantnym sosie.

A na koniec, chyłkiem udać się do kuchni, i wspomagając się kolejną kromeczką chleba, wylizać patelnię :DDDDDDDDD

Smacznego :DDDDDDDDD

 Tym razem zdjęcia mojego Męża - nie dał mi zrobić foty - za ładne były :DDDD W dodatku mało brakowało, a nie pozwoliłby nam zjeść  -  nie mógł rozstać się z modelkami :DDDDDDDD

Szabelek

Wiecie co to szabelek?

Eeeeeeeeeee - chyba niewiele osób (spoza Wielkopolski) wie, że to ................ fasolka szparagowa :DDDDDDDDDDDDDDDD 

My lubimy szabelek szaleńczo. Na przykład taki „po polsku" czyli z tarta bułeczką: pachnącą i chrupiącą. Albo taki młodziusieńki - w zupie jarzynowej. Albo..........

Albo zapiekany. Ale nie pod beszamelem, choć i taki jest pyszny, tylko pod serem.

W celu spożycia fasolki należy udać się na targ lub w inne miejsce, gdzie wspomniana bywa obiektem handlu detalicznego i nabyć ją w ilości niemal hurtowej (w przypadku rodziny autorki niniejszego bloga oznacza to jakieś trzy kilogramy - czyli potężna siata). Przynieść do domu i z pełnym poświęceniem, nie zważając na zniszczony manicure i ściskającą człowieka za gardło wściekłość (wywołaną bezradnością na widok upiornie wielkiej góry warzywa) obcinamy końcówki.

Gotujemy jak zwykle. U mnie jak zwykle oznacza tyle, że dodaję do gotowania kurkumy, oleju, imbiru itd.

W czasie kiedy fasolka osiąga pożądany przez nas stan jadalności ( nie może być za miękka, bo po wyjęciu z piekarnika rozleci się) mieszamy kawałek miękkiego masła z czosnkiem.

Wyjmujemy fasolkę z wrzątku, umieszczamy ją w brytfannie albo innym żaroodpornym naczyniu i obficie okładamy serem: jakim kto lubi - mozarellą albo jakimś dobrym żółtym - wolna wola, a na sam wierzch, w wilu miejscach rozkładamy nasze czosnkowe masło. I zapiekamy.

Poddajemy rodzinę odpowiednio długim torturom węchowym, a potem empirycznie sprawdzamy jak pyszny potrafi być najzwyklejszy w świecie.......... szabelek :DDDDDDDDDDDD

Prościzna, a jaki pyszny :DDDDDDDDDDDDD

Czym to jeść?

Zębami - wiem :DDDDDDDDDD

Wpadłam biegiem do sklepu, złapałam to co było pod ręką czyli to co widać powyżej i poleciałam dalej. 

Wszystko przez bolący ząb. Właściwie , to nawet nie boli tak bardzo  - bolał mnie raczej stres związany z koniecznością wizyty u Mojej Dentystki czyli Sylwii, świętej zresztą kobiety, anioła można by rzec z wiertarką w dłoni :DDDDDDDD Sylwia "wetknęła" mnie między innych pacjentów i musiałam się spieszyć.

Wpadłam do domu jak perszing, pokroiłam warzywka: marchew, paprykę (w trzech kolorach, ale tylko dlatego żeby było ładniej), cukinie, pomidorki, młodą cebulkę i wywlokłam, z niejakim trudem, woka. Zadanie to nie należy do najłatwiejszych, zwłaszcza jeśli człowieka boli paszcza, a rzeczony garnek swoje waży, bo żeliwny jest. Podobno jest nieprawdziwy, bo prawdziwy ma być ponoć z blachy, ale mam to w nosie i mam żeliwnego woka :DDDDDDDD Też  się nadaje :DDDDDD

Rozgrzałam olej i wrzuciłam cebulkę - zaczęła skwierczeć z bólu - a co - sama mam cierpieć?  Cebula niech też sobie trochę pocierpi :DDDD Potem marchew w dużych kawałkach - lubię duże kawałki w jedzeniu - lubię jak mam co gryźć. Nawet jeśli instrument do gryzienia trochę właśnie boli. Potem: papryka, cukinia, czosnek. I tandoori masala. A jak nie ma na półce, to pieprz cajeński, albo curry, albo wszystko razem  - co kto lubi :DDDD

Podusiłam trochę to wszystko i przyszedł czas na pomidorki. Pachnące, czerwoniutkie........... Mmmmmmmm. I wielką garść zielonej pietruszki. Potem tymianek i kurkuma, albo zioła prowansalskie i kurkuma. Znowu - co się lubi :DDDDD I łyżeczkę masła na sam koniec.

A na koniec buła w jedną dłoń, a łyżka w drugą i wsuwamy nie przejmując się niczym: kaloriami, odchudzaniem i bolącymi zębami :DDDDDDDDDDDD

Ten eintopf (czyli potrawa jednogarnkowa), powstał daaaaaaaaawno temu. Mój Dziadek przyniósł kiedyś  z ogrodu młodziusieńkie cukinie i zażądał od Babci przyrządzenia tychże na kolację. Pierwszego dnia były cukinie z cebulką i mruczącym, zadowolonym Dziadkiem, ale potem wędrowały do tego wszystkie dziadkowe twory działkowe, bo uznałyśmy z Babcią, że to nudne jest i dostałam wolną rękę we wrzucaniu wszystkiego co mi do głowy przyszło.

Już jako dorosły człowiek dowiedziałam się, że szczególnie odkrywcza nie byłam, bo danie to swobodna wersja ratatouille :DDDDDD Tyle, że moja wersja jest duszona, a nie smażona i zawiera marchewki :DDDDDD

Smacznego :DDDDDDDD

Jogurtowe ciasto Ani

Ania jest osobą zawsze energiczną i zawsze uśmiechniętą - no, prawie zawsze, ale mnie zawsze będzie się kojarzyć właśnie tak: burza rudych loków i uśmiech od ucha do ucha :D

Pewnego razu, w ataku głupawki, wyśpiewywałam przedwieczną piosenkę o najłatwiejszym cieście w świecie, którego nic a nic się nie gniecie. W miejsce, w którym była mowa o składnikach, wstawiałam la la la la la , bo zapomniałam słów :DDDDDD

Wszyscy mieli mnie już dość - bezskutecznie próbowałam sobie przypomnieć tekst, będący dokładnym przepisem na całkiem niezłe ciasto :D I wtedy wpadła, jako anioł z nieba, Ania i ryknęła: O, śpiewasz o jogurtowym :DDDDDDD I podała mi przepis :DDDDDDDDD

Dziś zobaczyłam śliwki na straganie: śliczne, fioletowe z niebieskim nalotem i złote w środku....... I zapragnęłam placka drożdżowego ze śliwkami. Jest tylko jeden problem: nie umiem piec :D Naprawdę nie umiem piec ciast. No, może kilka, ale naprawdę niewiele i to tylko te, które są naprawdę idiotycznie proste. 

Poprosiłam Anię znowu o przepis i upiekłam sobie ciasto jogurtowe ze śliwkami. 

W roli głównej wystąpiły dziś śliwki, ale może być każda inna diva co spadła z drzewa. W pozostałych rolach występują: 2 jajka, 2 i pół szklanki mąki, 1 szklanka cukru i cukier waniliowy, szklanka jogurtu (albo innego mlekopochodnego napoju) i pół szklanki oleju. Statystują 2 łyżeczki proszku do pieczenia, cynamon, imbir, kurkuma.

Umieścić wszystkich aktorów drugiego planu i statystów w misce i potraktować ich mikserem, ale olej dodać na końcu. Kurkuma (wymysł własny - niekonieczny) zapewni śliczny żółciutki kolor. Przelać tę mieszaninę do foremki (masło i bułka tarta), a na wierzchu ułożyć śliwki. Wstawić do piekarnika (170 stopni na 45 minut - około - szturchać patykiem - nie oddaje :DDDD). Poczekać cierpliwie, a pod koniec oczekiwania wykonać sobie herbatkę.

Gdyby nie mój kompletnie nieprzewidywalny piekarnik, pokazałabym ciasto w całości - niestety - dzisiejsza diva wyglądała jakby nadużyła solarium. 

Ale nic to - i tak wszystko zostało pożarte w mgnieniu oka - dziękuję Aniu - było pyszne :DDDDDDD

A tu dokładny tekst piosenki Pani Alicji Woy - Wojciechowskiej, którą zapomniałam:
Żeby w domu było miło, tak, tak, tak,
Żeby coś dobrego było, tak, tak, tak,
By pachniało wakacjami, tak, tak, tak,
Zrobię ciasto ze śliwkami, tak, tak, tak.

Szklankę mąki, cukru szklankę,
Zaraz wsypię do miseczki,
Potem proszku do pieczenia,
Dodam jeszcze dwie łyżeczki,
I dwa jajka i na koniec
Roztopionej margaryny
I zamieszam tylko tyle,
By się razem połączyły.

Najłatwiejsze ciasto w świecie, tak, tak, tak,
Nic, a nic się go nie gniecie, tak, tak, tak,
Ty potrafisz także upiec, tak, tak, tak,
Nawet, gdy nie jesteś zuchem, tak, tak, tak.

Teraz śliwki poukładam,
W natłuszczonej tortownicy
I do pieca włożę ciasto
Na około pół godziny,
A gdy będzie już gotowe,
Znaczy chrupkie i rumiane,
To zaproszę koleżanki,
Babcię, dziadka, tatę, mamę.

Najłatwiejsze ciasto w świecie, tak, tak, tak,
Nic, a nic się go nie gniecie, tak, tak, tak,
Ty potrafisz także upiec, tak, tak, tak,
Nawet, gdy nie jesteś zuchem, tak, tak, tak.

Sezon śliwkowy

Ogłaszam za OTWARTY :DDDDDD

A z tej okazji upiekłam ciastko wg przepisu Ani. Ale jeszcze siedzi w piekarniku :DDDDDDD

Uaktualnienie...

... miętowej herbatki - Agata  - specjalnie dla Ciebie :DDDDDDDDDDDD

Pipki

A dokładniej: gęsi pipki :DDDDDDDDDD

Spokojnie - w gęsich pipkach nie ma nic, absolutnie nic, nieprzyzwoitego :DDDDDDDDDDDDD 

Pipek, to ..... żołądek :D W oryginale: gęsi. W mojej wariacji zwykle indyczy, bo u nas gęsich nie uświadczysz :DDDDDDDDD

Gęsie pipki, to potrawa żydowska (mój Dziadek uwielbiał jeść i często prosił Babcię o przygotowanie tej czy innej potrawy kuchni żydowskiej - uwielbiał rybę po żydowsku i bez niej nie było Wigilii), a sprowokowana zostałam lekturą bloga Oli. Nie robię wprawdzie, już od dawna czulentu, bo moja Rodzina nie cierpi pęczaku, ale nie mogę przecież rezygnować ze wszystkiego co lubię :DDDDDDD

Żeby zrobić pipki należy udać się do sklepu w celu nabycia tychże. Nie należy wszakże żądać od Pań Ekspedientek pipek, bo można zaliczyć usunięcie naszej osoby z punktu handlowego :DDDDDDDD Nabywamy kilo świeżutkich indyczych żołądków, a do kompletu kupujemy kilogram pachnącej, złotej cebuli, oraz potężny łeb czosnku. Potrzebne będą też: miód, ostre przyprawy - głównie imbir i pieprz cajeński, oraz majeranek lub tymianek. Jeśli stan zapasów kuchenych nie opiewa powyższych - należy nabyć.

W domu zakładamy fartuch, uzbrajamy się w ostry nóż i przystępujemy do dzieła dzieląc nasze żoładeczki na dwie połówki, bo zwykle są sprzedawane w postaci takich "skrzydełek". Cebulę kroimy byle jak, czosnek możemy sobie nawet zostawić w łupach, jak nam się go nie chce obierać.

Teraz rozgrzewamy w ciężkim rondlu (ja to robię w brytfance albo w żeliwnym woku) olej. W zasadzie powinien być smalec, a nawet gęsi smalec, ale jego smak jest tak bardzo charakterystyczny,  że wiele osób odmówi spożycia potrawy. Na silnie rozgrzany tłuszcz wrzucamy żoładki i rumienimy je - powinny się ściąć. Teraz wrzucamy cały kilogram cebuli i rumienimy ją razem z żołądkami, a potem dorzucamy czosnek. Lubię zostawić na nim łupy: w nich jest najwięcej zapachu. Zalewamy wszystko niewielką ilością zimnej wody i solimy. Przykrywamy i dusimy długo. Bardzo długo, bo wszelkie wątpia są uparte i tylko długotrwałym szantażem termicznym jesteśmy w stanie zmusić je do zmięknięcia :DDDDDD 

Po około 3 godzinach, zaglądamy do naszych pipków. Wyławiamy je z gęstego, szarobrązowego i pachnącego sosu i kroimy w mniejsze kawałeczki i  wkładamy je tam na powrót. Dodajemy ciut soku z cytryny, a potem, opcjonalnie, tymianek lub majeranek. Oryginalnie jest majeranek - duuuuuuuuużo, ale ja wolę tymianek. Wkładamy pól łyżeczki miodu i masę czarnego pieprzu (lub cajeńskiego) oraz trochę imbiru. Dusimy jeszcze przez moment, a potem uzbrojeni w garnek kaszy lub ziemniaczków, kiszone ogóreczki albo inne warzywo, spożywamy nasze, długo wyczekiwane pipki, z dziką rozkoszą :DDDDD

Smacznego :DDDDDDDD